Stronicowanie Windows NT (Windows XP, 2003)

• musimy z góry założyć jaką wielkość musi mieć taka partycja, niestety konieczne będzie przeznaczenie dość dużego obszaru na taką partycję, gdyż nigdy nie wiemy, czy aby kiedyś nie będzie nam potrzebne więcej obszaru na plik wymiany. 1 GB takiej partycji dla systemów do 1 GB RAM, 2 GB dla komputerów pamięcią operacyjną o wielkości większej niż 1 GB. Oczywiście nie jest to regułą, jednak moim zdaniem 1 GB takiej partycji to jest niezbędne minimum jakie powinniśmy przeznaczyć, najwyżej na dysku zmieści nam się jeden film mniej :). Sprawą, mam nadzieję oczywistą, jest umieszczenie takiej partycji na samym początku dysku – jako pierwszej, którą tworzymy.
• Co zrobić jednak, gdy mamy tylko jeden fizyczny dysk? I tutaj pojawia się pewien problem, gdyż jak wiadomo partycje są wydzielonymi fizycznie obszarami na dysku twardym i przeskakiwanie głowicy między tymi obszarami jest stosunkowo czasochłonne. I w tym momencie mamy dwie możliwości:
  1. umiejscowienie pliku wymiany na partycji systemowej
  2. utworzenie podobnie jak przy konfiguracji dwu-dyskowej małej partycji na początku dysku i tam umiejscowienie pliku wymiany.

  Sposób nr 1

  Zalety: system w czasie pracy na plikach umieszczonych na partycji systemowej i jednocześnie wykorzystując plik wymiany jest najwydajniejszy.

  Wady: duża fragmentacja pliku, podczas pracy na partycjach innych niż systemowa, następuje „przeskakiwanie” głowicy dysku twardego pomiędzy poszczególnymi partycjami. Bardzo mała możliwość ewentualnego rozszerzenia wielkości pliku wymiany, ze względu na ewentualnie dużą zajętość dysku systemowego oraz niska efektywność takiego rozwiązania.
  Sposób nr 2

  Zalety: bezproblemowe manipulowanie wielkością pliku wymiany, praktycznie zerowa fragmentacja pliku, wysoka efektywność jego rozszerzenia.

  Wady: następuje „przeskakiwanie” głowicy podczas używania jakiejkolwiek innej partycji, nawet systemowej. Konieczność zastosowania takiej partycji jako podstawowej, a co za tym idzie system będzie trzymał na niej najważniejsze pliki uruchomieniowe.
  Sposób nr 1 vs. Sposób nr 2

  Musimy sobie wyobrazić naszą pracę codzienną. Proszę zauważyć, że korzystając ze sposobu nr 2 jest w większości przypadków i tak wydajniejsze niż 1 sposób. Przyczyna jest dość oczywista: partycja przeznaczona na swap file jest zasadniczo pomijalnie mała w stosunku do reszty dysku (przeciętny czytelnik tego artykułu ma dysk wielkości 60-80 GB). A co za tym idzie to przeskakiwanie będzie miało z pewnością mniejszy wpływ na wydajność, niż fragmentacja pliku podczas korzystania ze sposobu nr1. Należy też zauważyć, iż sytuacje, w których plik wymiany będzie wykorzystywany równocześnie z plikami na partycji systemowej są relatywnie rzadkie. Wyjątkiem jest tutaj stosowanie jednej wielkiej partycji na całym dysku, co oczywiście odradzam. Kolejną zaletą stosowania rozwiązania nr 2 w stosunku do pierwszego jest to, że możemy z powodzeniem stosować minimalny rozmiar pliku swapa i tylko w razie konieczności go rozszerzać, co w takim wypadku nie powoduje fragmentacji pliku.

  Co jednak zrobić z ww. plikami startowymi? Pliki te to m.in. boot.ini, ntdetect.com czy ntldr. Wielkość ich sumaryczna nie przekracza 256 KB, dlatego też z powodzeniem możemy zastosować bardzo duży klaster przy formatowaniu tejże partycji. Ale jak to zrobić z poziomu instalacji systemu. Niestety nie da się, musimy albo sformatować dysk na innym komputerze, albo już po zainstalowaniu sformatować dysk c: i zastosować konsolę odzyskiwania i tam odpowiednie komendy, za pomocą, których odzyskamy bootloader. Po takiej operacji normalnie uruchomimy system i z jego poziomu utworzymy na tej partycji pagefile o odpowiedniej wielkości. O zaletach dużego klastra już pisałem, ale dość ogólnikowo, teraz trochę rozszerzę. Im większy klaster tym tablica alokacji będzie mniejsza, a co za tym idzie mamy więcej miejsca na nasz plik wymiany oraz prawdopodobieństwo fragmentacji pagefile.sys spowodowanego, przez umieszczenie tablicy alokacji w środku partycji, spada.

  Jest jeszcze jedno rozwiązanie: mianowicie można ustalić pierwszą partycję systemową, a dopiero drugą przeznaczyć na stronicowanie, wykluczamy w ten sposób problem plików startowych na partycji z pagefile.sys oraz nie musimy uruchamiać konsoli odzyskiwania. Wadą tego rozwiązania (choć może dla niektórych jest to zaleta) jest to, że partycja systemowa musi być maksymalnie mała, aby partycja na plik wymiany była możliwie najbliżej początku dysku. Wymaga to od nas wielkiego rygoru w trzymaniu porządku na dysku, a przynajmniej na partycji systemowej, po prostu praktycznie każdy większy program trzeba trzymać na innej partycji, co swoją droga i tak polecam.

5. Windows: 2000 vs. XP vs. 2003.

• Windows NT 4.0 – Windows NT 4.0
• Windows 2000 – Windows NT 5.0
• Windows XP – Windows NT 5.1
• Windows 2003 – Windows NT 5.2

Jak widać dużym krokiem w rozwoju systemów Windows z rodziny NT był Windows 2000, późniejsze systemy wprowadzały zauważalne zmiany, choć ogólna zasada działania systemu, czy samo jądro pozostało praktycznie to samo. Jak się jednak okazuje są pewne różnice w zarządzaniu pamięcią w wymienionych wyżej systemach. Pomijamy tutaj kwestię Windows NT 4.0 z kilku powodów: bardzo małe moje doświadczenie z tym systemem oraz praktycznie znikoma jego popularność na rynku użytkowników domowych. Windows 2003 operuje pamięcią wirtualną praktycznie tak samo jak Windows XP, jedynie „dwutysiączka” wyłamuje się.
Jak wynika z moich doświadczeń (dwa lata na Windows 2000, oraz 1 rok na Windows XP, w tym pół roku na XP SP1) oraz obserwacji, Windows 2000 ma dużo mniejszą „ochotę” na korzystanie z pliku wymiany w porównaniu z nowszymi jego odmianami. Może pokaże to na przykładzie:

• Mamy 256 MB RAM, system tuningowany (wyłączona większość usług, sam system po uruchomieniu zajmuje jakieś 65 MB (Windows 2000) lub 70 MB (Windows XP/2003)), po załadowaniu Winampa, Total Commandera, menadżera zadań oraz Word’a zajętość pamięci wynosi 110 MB w przypadku Windows 2000 lub 115 w przypadku Windowsa XP/2003.Po kilkugodzinnym pisaniu w Wordzie, Windows 2000 można powiedzieć, że nie używa pagefile.sys, niezależnie kiedy chcę się przerzucić na inną aplikację, czy to jest winamp czy Total Commander i tak system cały czas trzyma te programy w pamięci operacyjnej. Windows XP natomiast już po około 30 minutach pisania w Wordzie przeniósłby Total Commandera do pliku wymiany, oraz część winampa, która nie byłaby potrzebna do odtwarzania muzyki.

Wniosek z tego płynący jest jeden – Windows XP jest systemem, który w dużo większym stopniu stronicuje, niż Windows 2000. Jak jednak można łatwo to zaobserwować algorytmy zarządzające stronicowaniem w Windows 2000 są znacznie lepsze, niż te z Windows XP. Windows 2000 stronicuje (jawnie) dopiero wtedy, gdy faktycznie potrzebna jest mu pamięć, Windows XP natomiast stronicuje już wtedy, gdy jakiś program przekroczy swój próg czasu egzystowania w pamięci bez aktywności. Przy odpowiednio dużym pliku wymiany oraz dużej ilości pamięci operacyjnej stronicowanie niejawne jest takie samo w oby systemach, jednak jawne jest dużo większe w przypadku Windowsa XP. Jeśli natomiast mamy nawet dużo pamięci, a zużywamy jej jedynie powiedzmy 20-30% oraz mamy duży plik wymiany, to Windows XP i tak z niego będzie korzystał ograniczając tym stronicowanie niejawne, Windows 2000 natomiast będzie korzystał z pamięci fizycznej dotąd dopóki mu jej wystarczy.
Jest jeszcze jedna możliwa sytuacja: dużo pamięci, ale mały plik wymiany: Windows 2000 korzysta tak samo jakby miał duży plik wymiany, natomiast Windows XP stronicowanie jawne zmniejszy kosztem stronicowania niejawnego. Innymi słowy XP’k będzie wówczas wyrzucał z pamięci programy, które jego zdaniem są już niepotrzebne, tylko dlatego by dane, które od uruchomienia uległy zmianie pozostały w niej, gdyż nie ma na to miejsca w pagefile. Co oczywiście powoduje, że po dłuższym nie używaniu danego programu, system w momencie przywrócenia go z paska zadań sczyta go ponownie z oryginalnego źródła.
Zalety stosowania stronicowania użytego w Windows XP.

Podczas ładowania do pamięci dużego pliku lub programu, który teoretycznie może przekroczyć obecny obszar wolnej pamięci, Windows XP szybciej załaduje taki program, gdyż on już te dane, ma przeniesione do pliku stronicowania, natomiast Windows 2000 musi je dopiero przenieść.
Dlaczego tak się dzieje? XP jest systemem bardziej przewidującym (co nie znaczy, że robi to dobrze) od swojego poprzednika. XP wychodzi z założenia, że w każdym momencie może nam braknąć pamięci, więc co tylko jest nam mniej potrzebne przenosi do pliku pagefile.sys. Dwutysiączka zaś wychodzi z założenia, że wyżej opisane sytuacje będą rzadkością, więc ewentualnie niepotrzebne dane przeniesie do pliku wymiany w momencie kiedy będzie potrzebny wolny obszar pamięci. Zasadniczo obydwa mają pewien czas po którym programy znajdują się w pliku wymiany, jednak Windows 2000 przy małym zużyciu pamięci powijalnie mało przenosi do pagefile, można powiedzieć, że nie przenosi w ogóle, dopiero w momencie, kiedy jest na realnie potrzebna ta pamięć, system stara się organizować wolne miejsce poprzez stronicowanie jawne oraz niejawne. Choć proszę się nie martwić, że robi to długo, system używa swpafile dopiero po zajęciu 80% (później pokażę gdzie ten parametr możemy zmieniać) i w związku z tym nigdy nie dojdzie do sytuacji, że nie mamy miejsca w pamięci na uruchomienie danego procesu, system wówczas zacznie pierwsze wykorzystywać te 20% a dopiero później przenosić dane do swapfile. Później już w tle w miarę możliwości zrobi sobie te wolne 20%.
Który lepszy? Nie ulega wątpliwości, że znów zależy to od osobistych preferencji. Chcąc jednak przedstawić choć częściowe kryteria wyboru systemu musimy określić:

1. W jakim stopniu (procentowo) nasza pamięć jest standardowo zajęta?
2. Czy plik wymiany mamy na osobnym dysku, innym niż uruchamiane programy, które teoretycznie mogą przekroczyć pojemność pamięci?

W punkcie pierwszym im ta procentowa zajętość jest większa lepszym rozwiązaniem będzie Windows XP, po prostu system będzie lepiej pilnował by nie zabrakło nam Ram-u na aktualnie uruchamiany program, jeśli ta wartość schodzi już poniżej powiedzmy 60% to Windows 2000 będzie lepiej zarządzał naszą pamięcią. Jeśli natomiast plik pagefile.sys mamy na osobnej partycji wówczas stosowanie algorytmów zawartych w Windows XP praktycznie mija się z celem, gdyż system podczas ewentualnego ładowania dużego programu, będzie mógł równocześnie zapisywać w pliku wymiany, jak wiadomo szybkość pamięci RAM jest nieporównywalnie większa niż szybkość odczytu czy zapisu dysku twardego.

W punkcie 4 podawałem proponowaną wielkość pagefile.sys. Tyczyła się ona systemu Windows 2000. Jak się okazuje Windows XP musi mieć swapafile wielkości co najmniej ilości zamontowanej pamięci fizycznej, niestety ale nie jest zalecane zmniejszanie jego wielkości poniżej tej wartości. I tak:

• 256 MB; komputer do Internetu, czasami do prostych gier, lub jakaś edycja pliku graficznego, oglądanie filmów – powinno nam wystarczyć około 380 MB tego pliku, jeśli zauważamy, że praktycznie nigdy nie przekraczamy zajętości fizycznej pamięci, spokojnie można ustawić na 280 MB lub nawet mniej.
• 512 MB (lub więcej); komputer do Internetu, czasami do prostych gier, lub jakaś edycja pliku graficznego, oglądanie filmów – jeśli robimy to co w poprzednim przykładzie, w większości przypadków, ustawienie na 520 MB powinno wystarczyć.
• 256 MB; komputer głównie do prac graficznych, edycji dźwięku, czy innych bardziej zaawansowanych prac – plik w zależności od potrzeb duży, nigdy nie mniejszy niż 380 MB, nie zaszkodzi mieć nawet 700 MB czy więcej, ale to już zależy stricte od naszych potrzeb.
• 512 MB (lub więcej); komputer głównie do prac graficznych, edycji dźwięku, czy innych bardziej zaawansowanych prac – tutaj mamy już więcej Ram-u, choć z wielkością pagefile.sys nie powinniśmy schodzić poniżej fizycznej wielkości pamięci operacyjnej, gdyż system zawsze musi mieć miejsce gdzie zrzucić, pliki nad którymi pracujemy.
• 256 MB; komputer głównie do gier – nie schodzimy poniżej 380 MB, chyba, że gramy powiedzmy w gry typu FarCry, to tam plik o wielkości 600 MB może być mały. Czyli w zależności od potrzeb.
• 512 MB (lub więcej); komputer głównie do gier – podobnie jak w przypadku wielkości RAM dwa razy mniejszej, nie powinniśmy schodzić poniżej fizycznej wielkości pamięci operacyjnej.
• 1 GB i więcej; niezależnie od zastosowań – ile Ram-u tyle swapfile, albo i więcej.

Dla przypomnienia Windows 2003 zarządza pamięcią w praktycznie taki sam sposób jak Windows XP.

6. Tuning obsługi pamięci wirtualnej.

Możemy w pewien sposób wpłynąć na to, w jaki sposób oraz kiedy system będzie stronicował. Wszystkie te ustawienia są zawarte w rejestrze w kluczu:

[HKEY_LOCAL_MACHINE\ SYSTEM\ CurrentControlSet\ Control\ Session Manager\ Memory Management]

I tam znajdziemy kilka interesująco wyglądających kluczy (jeśli któregokolwiek by nie było należy go utworzyć – wartość DWORD):

• ClearPageFileAtShutdown – jeśli damy na 1 system podczas zamykania będzie czyścił nam pagefile.sys. pagefile.sys Z własnego doświadczenia polecam, choć wiem, że system zamykający się 2 minuty może być uciążliwy, lecz jeśli nie robimy tego za często polecam. Po prostu po ponownym uruchomieniu dostajemy plik, który jest idealnie „czysty”, niesfragmentowany i bezpieczny. W przypadku kiedy ustawienie damy na 0, wówczas system podczas zamykania nie będzie czyścił pliku. Głównie chodzi tutaj o kwestię ewentualnego odczytu danych przez osoby niepowołane.
• DisablePagingExecutive – domyślnie system może przenosić do pliku wymiany część jądra systemu i sterowników. Druga część nie może zostać przeniesiona. Zmieniając wartość na 1 zmusimy system, aby całe jądro i sterowniki znalazły się pamięci operacyjnej na stałe, co gwarantuje maksymalną wydajność. Komplikuje to jednak zadanie menadżerowi pamięci i może powodować pewne kłopoty, dlatego posiadacze mniejszej ilości pamięci [do 384 MB] powinni się dwa razy zastanowić zanim dokonają przeróbki. [punkt poprawiony przez mkk270 na podstawie wskazówek autora]
• LargeSystemCache – ustawiamy na 1 choćby nie wiem co 🙂 dzięki temu system z nieużywanego obszaru pamięci będzie robił bufor dysku (coś jak Linux), dzięki czemu częściej używane dane będziemy mieć od razu w pamięci, coś jak cache’owanie plików internetowych.
• NonPagedPoolSize – chyba najbardziej nas interesujące ustawienie, a szczególnie osób posiadających Windowsa 2000. Tutaj wpisujemy ilość kilobajtów, po przekroczeniu, których system ma zacząć używać swapa. Standardowa wartość 0 oznacza, że system będzie używał pliku stronicowania po przekroczeniu 80% zajętości pamięci i w rzeczywistości tak będzie, pozostałe 20% praktycznie nigdy nie będzie wykorzystywane! Jak to powinno być ustawione? Osoby, które rzadko przekraczają zajętość pamięci, albo przekraczają, ale i tak mają pagefile.sys na osobnym dysku, polecam ustawić na prawie 100% zajętości pamięci (pamiętajmy wpisujemy dziesiętnie ilość pamięci w Kilobajtach). Osoby, które dość często przekraczają zajętość pamięci i mają swapa na tym samym dysku co system, polecam na pozostawienie tego parametru w standardowej wartości, lub nie przekraczanie 90% wartości pojemności pamięci. Znów niestety ustawienie to ma mniejszy wpływ na Windowsa XP niż na Windowsa 2000, choć i tak polecam modyfikację.
  Pamiętajmy jeszcze o jednym – nie wolno wpisywać wartości większej niż fizyczna wielkość naszej pamięci operacyjnej, wówczas po przekroczeniu takiej wielkości system się zawiesi.

Jeszcze słowo na temat Windowsa 2003. Jak się okazuje pomimo tego, że system jest zbudowany na bazie XP (w jądrze praktycznie nie pozostało nic zmienione) jednak system jest dość elastyczny ze względu na możliwości ustawienia mu powyższych kluczy. Mają one mniej więcej taki sam wpływ jak na W2K. System po takim tuningu zachowuje się praktycznie jak dwutysiączka. Różnic dokładnych niestety podać nie jestem w stanie, gdyż moja styczność tym systemem jest dość krótkotrwała. Zarządzanie pamięcią ma lepsze, dużo lepsze niż XP, ale jednak W2K to jeszcze nie jest, ale niewiele mu do tego brakuje. Polecam.

7. Obserwacja w menadżerze zadań pracy systemu.

Menadżer zadań jest głównym źródłem wiedzy o pracy naszego systemu, naprawdę dużo rzeczy można się z niego dowiedzieć, a najbardziej interesującym jest zarządzanie pamięcią.

Na załączonym screenie (zrobiłem go w momencie pisania tego artykułu) widać dość rozbudowaną ilość kolumn oferowanych przez ten program. Które nas interesują?

CPU Time – im wartość tam zapisana jest większa, tym dany program jest aktywniejszy w systemie, warto wiedzieć, które są takie programy. Na załączonym obrazku widać, że Winami pomimo kilka razy dłuższego czasu pracy od włączenia ma porównywalne zapotrzebowanie na procesor co pracujący przez kilka godzin Word.

Memory Usage (użycie pamięci) – podaje nam ile dany proces aktualnie zajmuje w pamięci.

Peak Memoru usage – Szczytowe użycie pamięci, parametr przydatny, choć nie najważniejszy.

Page faults (błędy stron) – chyba najbardziej ważny parametr ze wszystkich, jako wartość podaje liczbę błędów stron, nie są to bynajmniej błędy w sensie jak większość z was sobie to wyobraża, kolumna ta podaje nam ile razy system musiał się odwołać do pamięci wirtualnej (tyczy się to również oryginalnego pliku, gdyż dla systemu jest to niejako „plik wymiany:” tego programu), jedynymi programami, na które nie ma co patrzeć są wszelkie odtwarzacze plików mp3 bądź filmów, gdyż one cały czas doczytują. Generalna zasada jest taka: jeśli jakiś proces ma więcej niż 7-8 błędów na sekundę, mamy za mało pamięci. Wartość tą widzimy właśnie w kolumnie PF Delta czyli zmiana błędów stron.

VM Size (wielkość pamięci wirtualnej) – kolumna informuje nas ile kilobajtów dany program sobie zaalokował. Jest to obszar, który nie może być wykorzystywany przez inne aplikacje.

Obserwując uważnie pracę naszego systemu, będziemy w stanie stwierdzić, jakiej wielkości powinien być nasz pagefile.sys oraz czy warto inwestować w większą ilość pamięci RAM.

UPDATE

Stronicowanie jednak nadal nie daje spokoju 🙂

Wczoraj dostałem dość ciekawego maila, który dał mi dużo do myślenia. Publikować oczywiście nie będę, ale zacytuję fragment wypowiedzi nadawcy dotyczący definicji VM Size – kolumny w menadżerze zadań:
„A definicja brzmi:
Private Bytes is the current number of bytes this process has allocated that cannot be shared with other processes.”

Tak wiec ten licznik zawiera to co jest w pamieci RAM. Nie mozna rozdzielać „Mem usage” i „VM Size”. Po przetłumaczeniu na język polski mamy:

VM Size jest to ilość wyrażona w bajtach, którą dany proces sobie alokuje i ten obszar nie jest dostępny dla innych procesów.
Zabrałem się więc za testy.

System Windows 2000 SP3 był już włączony 38 godzin. Byłem po kilku wizytach w Internecie, więc w tym czasie miałem uruchomione różne aplikacje, m. in.:

• wpkontakt
• putty
• Internet explorer

W czasie normalnej pracy na komputerze, czyli powiedzmy pisanie czegoś w Wordzie czy praca przy stronie internetowej oprócz samego systemu są włączone takie oto aplikacje:

• Winamp
• Total Commander
• MS Word
• Agent MS (Pomocnik)
• Internet Explorer
• Notatnik
• Menadżer zadań

Zajętość w czasie takiej pracy oscyluje w granicach 120 MB do 150 MB, mowa tutaj oczywiście o liczbie, jaką pokazuje Menadżer zadań w pasku statusu.
Wyjaśnię pierwsze pewną terminologię, która będzie używana w czasie tego artykułu:

To co jest na zrzucie ekranu oznaczone jako nr 1 to jest kolumna nazywana Mem Usage. Poszczególne wartości tam podane mówią nam ile dana aplikacja zajmuje w pamięci operacyjnej.

Nr 2 to jest kolumna VM Size – czyli to co właśnie będziemy próbowali określić.

Nr 3 to jest tzw. zajętość pamięci, choć niestety mylnie oznaczana przez sam Menadżer zadań jako Mem Usage, gdyż kolumna oznaczona nr 1 ma taką samą nazwę a bynajmniej te dwie wartości nie są takie same.
Dla przypomnienia mój komputer oferuje 256 MB pamięci a ustawienia w rejestrze są następujące:

• DisablePagingExecutive – 1
• IoPageLockLimit – 32768
• LargeSystemCache – 1
• NonPagedPoolSize – 256 000
• PagingFiles – H:\pagefile.sys 1085 1085

Obserwowane procesy:

1. MS Word (WINWORD.EXE) – edytowane trzy dokumenty, z czego jeden bardzo obszerny, liczył sobie około 150 stron i chyba przez to w tak znacznym stopniu wykorzystywał procesor, który swoją drogą wolny nie jest – Athlon 2200 MHz. Program działał zawsze w tle.
2. Powłoka (explorer.exe) – zasadniczo nie używany, ale jako składnik systemu warty obserwacji.
3. Internet Explorer (IEXPLORE.EXE) – program będący po części składnikiem systemu, przypuszczam, że pewnie sobie roboty dokładam, a wam czytania, ale zobaczymy co z tego wyjdzie.
4. Task Manager (taskmgr.exe) – jako jedyny obserwowany program działający cały czas i cały czas używany oraz, również jako jedyny, działał na priorytecie wyższym niż reszta procesów.
5. Total Commander (TOTALCMD.EXE) – program ten jednak czasami używałem, ale obserwacja jego zachowania myślę, że jest warta.
6. Macromedia Fireworks (Fireworks.exe) – w tym programie zrzucałem screeny i dzięki tej aplikacji takbardzo mi spuchła zajętość pamięci.
7. Corel Draw 9 (coreldrw.exe) – na początku używany by zapchać pamięć, później pozostawiony w stanie „spoczynku”.
8. WP Kontakt (wpkontakt.exe) – programu ani razu nie przywracałem ze stanu minimalizacji, ale jako aplikacja pamięciożerna jest godna obserwacji.

Faza 1
Zaczynamy zapychać pamięć:

• uruchamiamy Corel Draw i zaczynamy coś malować, byleby tylko zwiększyć zajętość pamięci
• uruchamiamy przeglądarkę ACDSee w wersji 4 – program pozostawia jakby agenta egzystującego w pamięci, dzięki czemu nawet po wyjściu (jak się okazuje nie oznacza to zamknięcia aplikacji) z programu w momencie otwierania obrazka, takowy ładuje się błyskawicznie.
• Sandra – program diagnostyczny, zainteresowanie tym programem skończyło się na jego odpaleniu.
• Excel – sytuacja wygląda podobnie jak w przypadku Sandry
• 3DMark03 – analogicznie jak wyżej
• WPKontakt – to samo co wyżej.

Zrzut ekranu nr 1:

Zrzut ekranu przedstawiony na obrazku nr 1 zrobiłem poprzez ustawienie „Zawsze na wierzchu” dla menadżera zadań i jednocześnie w tym momencie robiłem pętle w Corelu.
Obserwacje:

Tabela nr 1:

Tabela procesów nr 1:

Faza 2

Zapychamy pamięć dalej:

• Uruchamiamy Macromedia Firewoks robimy screena z fazy pierwszej.
• Uruchamiamy Kalkulator systemowy w celu przeliczania zajętości pamięci.

Zrzut ekranu nr 2:

Zrzut ekranu Menadżera zadań, a co za tym idzie obrazujący dokładnie sytuację zaraz po eksportowaniu obrazu fazy pierwszej.
Obserwacje:

Tabela nr 2:

Tabela procesów nr 2:

Faza 3
Zapychamy pamięć w dalszym stopniu:

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks.

Zrzut ekranu nr 3:

Obserwacje:
Tabela nr 3:

Tabela procesów nr 3:

Faza 4

Zapychamy pamięć w dalszym stopniu:

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks.

Zrzut ekranu nr 4:

Obserwacje:
Tabela nr 4:

Tabela procesów nr 4:

Faza 5

Zapychamy pamięć w dalszym stopniu:

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks.

Zrzut ekranu nr 5:

Obserwacje:

Tabela nr 5:

Tabela procesów nr 5:

Faza 6
Zapychamy pamięć w dalszym stopniu:

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks.

Zrzut ekranu nr 6:

Obserwacje:

Tabela nr 6:

Tabela procesów nr 6:

Faza 7

Zapychamy pamięć w dalszym stopniu:

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks.

Zrzut ekranu nr 7:

Obserwacje:
Tabela nr 7:

Tabela procesów nr 7:

Faza 8
Zapychamy pamięć w dalszym stopniu:

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks.

Zrzut ekranu nr 8:

Obserwacje:

Tabela nr 8:

Tabela procesów nr 8:

Faza 9
Wyłączyliśmy aplikacje, które nam miały pozapychać pamięć.

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks, ale program został otwarty dopiero po zrobieniu zrzutu ekranu.
• Przy zamykaniu Corela i Fireworksa niestety ale Word wskoczył na pierwszy plan i też konieczne było użycie Total Commandera.

Zrzut ekranu nr 9:

Obserwacje:
Tabela nr 9:

Tabela procesów nr 9:

Faza 10
Włączyłem Excela, zamknąłem dokument Worda, który generował tak duże obciążenie procesora, poprzywracałem wszelkie aplikacje schowane w pasku zadań.

• Robimy kolejne screeny i zapisujemy je za pomocą programu Macromedia Fireworks, ale program został otwarty dopiero po zrobieniu zrzutu ekranu.

Zrzut ekranu nr 10:

Obserwacje:
Tabela nr 10:

Tabela procesów nr 10:

Faza 11
Kolejny krok polegał na ponownym włączeniu Corela i otworzeniu w nim kilku dużych map bitowych, otwarty też już jest Fireworks, który eksportował dwa zrzuty ekranu.

Co ciekawe otwarcie tych aplikacji wymagało długiego mielenia dysku, system jakby zapomniał, że co dopiero je miał otwarte, jednak odpalenie takiego samego programu po pół minuty praktycznie nie powoduje odczytu dysku.
Zrzut ekranu nr 11:

Obserwacje:
Tabela nr 11:

Tabela procesów nr 11:

Faza 12
Jedyną tutaj zmianą jest zamknięcie Corela. Obserwujemy, co się dzieje, jak system zarządza pamięcią.
Zrzut ekranu nr 12:

Obserwacje:
Tabela nr 12:

Tabela procesów nr 12:

Stronicowanie [Windowsy z rodziny NT] part 2